In de schaduw van het ontwrichte slotweekend van de Tour vonden ook de Europese kampioenschappen mountainbike 2019 plaats. Ondanks een valpartij in het begin van de wedstrijd stond bij de mannen geen maat op Mathieu van der Poel, bij de vrouwen stak de Zwitserse Jolanda Neff er bovenuit.

In de Adriatica Ionica Race / Sulle Rotte della Serenissima was er veel dagsucces voor Deceuninck-Quick Step, de eindzege was echter voor de Oekraïner Mark Padun van Bahrain-Merida.

Ook de zaterdagetappe naar Val Thorens werd door extreme weersomstandigheden noodgedwongen ingekort tot een zestigtal kilometer. Alaphillipe viel definitief van het podium door het hoge tempo opgelegd door Team Jumbo-Visma.

Vincenzo Nibali overleefde de vroege vlucht en weerstond tot op de meet aan de elitegroep. De haai leek de laatste tijd tandeloos maar sloeg toch opnieuw toe. Die andere ervaren rot Valverde volgde op korte afstand als tweede.

De traditionele ererondjes in Parijs leverden Caleb Ewan een derde overwinning op in zijn eerste Tour. Zijn ‘duivel-uit-het-doosje’ sprint vanuit schijnbaar verloren positie was opnieuw weergaloos.

Het was al een ongewone tour. Veel gewin voor België en Nederland. We waren het niet echt meer gewoon de laatste jaren. Leuke etappes en de beste renner van het voorjaar in het geel. Achter hem aan een gezelschap favorieten waarvan we dachten dat ze ook na het overschrijden van de eindmeet op de Champs Elysees nog gingen doorrijden, elkaar terwijl het wit uit de ogen kijkend. Stonden ze toch leuk in de top van het algemene klassement op enkele seconden van elkaar en wat moet het een ramp zijn 6de te eindigen ipv 5de. Toegegeven, er zat er een bij die wel met punch in de aanval ging: Egan Bernal, de piepjonge Team Ineos man uit Colombia.

Vroeg in de rit ging de Franse klimhoop Thibaut Pinot er al uit. In de vorige etappe over de Galibier had deze blijkbaar reeds een spierscheur aan het linkerbeen opgelopen en stapte moedeloos en gebroken voor het oog van de camera’s in de volgauto. De Tour en Pinot: het leidt voorlopig nog niet tot een succesverhaal. Exit 1 Franse hoop op geel in Parijs. Die lag nu volledig bij Alaphillipe.

Deze loste echter op de flanken van de Col de l’Iseran en had op de top 2 minuten achterstand op de ontketende Bernal. Die had ploegmaat Thomas deze keer niet achter hem aan. Deze passage zou meteen gelden als rituitslag want verder kwam de rit niet. Tijdens de afdaling werd het peleton op de hoogte gebracht van hevige hagelbuien en modderstromen aan de voet van de slotklim. Etappe stilgelegd en een anticlimax. Geletruidrager Alaphillipe duidelijk teleurgesteld ondanks zijn achterstand had hij er duidelijk nog wel zin in. Egan Bernal in het geel na vandaag en op naar Parijs. Morgen rest nog de eindeloze klim naar Val Thorens. Bevestigt Bernal daar of komt er nog een verrassing uit de hoed?

Het leek even wat overtrokken. Zeker voor Luke Rowe die door Tony Martin twee keer moedwillig op de kant gezet werd in de etape die de renners van Pont-du-Gard naar Gap bracht. Meer leek er niet aan de hand te zijn, maar even daarvoor had Rowe al een (onvrijwillige?) kwak uitgedeeld aan Team Jumbo-Visma kopman Steven Kruijswijk. Na het incident met Martin ging hij ook nog eens half op de vuist met deze laatste.

Team Jumbo-Visma zaagt aan de poten van de Team Ineos troon dat mag duidelijk zijn en daar kunnen sommigen in de Brailsford gelederen niet goed mee overweg. Hebben ze immers jaren, niet bepaald gespeend van een zekere arrogantie, de rittenkoers naar zich toegetrokken.

Juiste beslissing dus om de heren uit koers te nemen. Al was het enkel om de rivaliteit tussen beide teams niet te laten escaleren net voor de alles beslissende driedaagse door de Alpen. Het laatavond offensief van betrokkenen was dan ook goed om de imagoschade te beperken, echter de feiten zijn gewoon te ernstig om te negeren.

Wint Julian Alaphillipe de Tour 2019? Dit is bijna een ouderwetse tour: een renner die reeds een compleet voorjaar van de ene overwinning naar de andere snelt staat bovenaan de rangschikking van de belangrijkste wedstrijd van het seizoen.

Dit roept contradicties op: moet er niet maanden naar een grote ronde toegeleefd worden, gespaard worden, nauwgezet stap per stap het vooropgestelde programma volgend. De ploeg van Deceuninck-QuickStep was ook niet met dit doel naar de ronde gekomen. Sprinten winnen met Viviani en ritten kapen met vrijbuiter Alaphillipe. Kraakt Alaphillipe in de laatste dagen, door gebrek aan ervaring, kracht of door de mindere samenstelling van zijn team? Volgers fronsen al eens de wenkbrauwen als ze de prestaties van de Fransman zien, niet verwonderlijk. Zoals gezegd een volledig voorjaar op het hoogste niveau gepresteerd en nu schijnbaar fris als een hoentje over de Pyreneeën.

Team Ineos lijkt voorlopig slechts een schaduw van zichzelf, of is een sponsorwissel ingrijpender dan altijd gedacht? Is er meer aan de hand? Vanwaar het schitterende presteren van Jumbo-Vista en Lotto-Soudal bijvoorbeeld. Ketonen zijn bonton geworden bij de ploegen die het zich kunnen veroorloven. Wordt er op het hoogste niveau weer met wat gelijkere middelen gestreden? Was het uitzonderlijk presteren van Sky mede aan dit soort ‘marginal gains’ te wijten die andere ploegen/renners zich doodgewoon niet konden veroorloven?

Of is het ontbreken van Froome de bepalende factor? Thomas lijkt immers nooit op die kopman pur sang. Vorig jaar kon hij de Tour winnen terwijl iedereen naar de echte Sky kopman zat te kijken. Iets wat verlammend werkte op de concurrentie. Die was immers zoals altijd beducht voor de befaamde Froome counter. De komende week zal alles uitwijzen.