Tv-zenders besloten hun uitzendingen vroeger te starten. Het was oorlog in de Vuelta en een grote groep was in waaier(s) weggereden. Sterk vertegenwoordigd: oa Deceuninck-Quickstep, Sunweb en Movistar met … Nairo Quintana aan boord. De voorsprong liep op tot 6 minuten.

Bij aanvang van de uitzendingen konden we echter alleen vaststellen dat we voor heel lang gebeiteld zaten. Twee grote groepen, vijf minuten van elkaar, die hard tempo maakten. Even liet Valverde zijn resterende ploegmaats tempo maken. Daarbij ging het zo hard dat alleen de klassementrenners nog volgden en Roglic geïsoleerd raakte. Heel ver droeg de actie echter niet.

Er werd een moordtempo onderhouden tot aan de finish, zonder veel naar elkaar om te kijken. Renners werden zowel vooraan als achteraan gedropt. Stybar probeerde op een paar kilometer maar moest buigen. Sam Bennett ging overmoedig aan van op meer dan 500m en enkel Gilbert kon aansluiten. Bennett viel, leeggestreden, totaal stil. Gilbert pakte zijn tweede etappe.

Bij de eindafrekening verloren de grote jongens 5.30 minuten op Nairo Quintana, die in het algemeen klassement naar de tweede plaats springt. Het rit gemiddelde lag vandaag bij 54km/uur.

Een kolfje naar de hand van Mathieu van der Poel, op de hellende strook richting aankomst sprong hij onhoudbaar weg en liet de rest kansloos. Hij pakt meteen ook de leiding in het algemeen klassement. Ereplaatsen waren er voor Jasper De Buyst en Simon Clarke.

Ik zag vorige week eerder toevallig de kortfilm ‘Graeme Obree, Athlete or Genius?’ passeren op YouTube. Wie herinnert zich die rare snuiter nog die begin jaren negentig bij de wereldtop op de achtervolging aansloot? Rare snuiter vooral omdat hij blijkbaar uit het niets kwam en op een zelf ontworpen fiets twee wereldtitels wist te behalen. Op onnavolgbare wijze over het stuur gebogen gaf hij de tegenstand het nakijken. Zijn fiets ‘Old Faithful’ werd meewarig bekeken en zelfs gebannen. Daarna kwam hij met een tweewieler aanzetten waarop hij een soort Superman houding aannam. Niet alleen zijn fiets bleek bijzonder, ook de manier waarop hij in het (wieler)leven stond was ongezien. Tevens ontstond een rivaliteit met die andere Brit: Chris Boardman, die veelvuldig zijn pad kruiste in dezelfde disciplines.

Daarnaast brak hij ook nog eens 2 keer het werelduurrecord. Uurrecords uit die tijd werden later ondergebracht in een aparte categorie (Best Human Effort). Dit na een regulatie, de UCI bekeek immers met argusogen de evolutie van de gebruikte fietsen. De Schot bleef altijd een eenzaat. Zo kreeg hij een contract bij Le Groupement maar kwam doodleuk niet opdagen bij een meeting en stond meteen weer op straat. Ook kampt hij reeds zijn gehele leven met een bipolaire stoornis, bij meer dan één gelegenheid probeerde hij zich van het leven te beroven. De documentaire (weliswaar gesponsord) toont een eigenzinnig doch sympathiek man, nog altijd begeesterd door techniek alsof het rijden zelf een noodzakelijk kwaad was (is) om zijn gelijk te bewijzen.

Dylan Groenewegen mocht opnieuw juichen in Newcastle en is terug op het niveau dat van hem verwacht wordt. Van der Poel en Cimolai moesten meerdere lengtes toestaan en het hoofd buigen bij zo een machtsontplooiing

Een razendsnel eerste uur, en in tegenstelling tot gisteren veel nervositeit. Verschillende groepjes probeerden het in achtervolging op elkaar, wat uiteindelijk resulteerde in een grote kopgroep met volgende renners: Mark Padoen, Romain Seigle, Imanol Erviti, Geoffrey Bouchard, Luis Leon Sanchez, Jakob Fuglsang, Max Richeze, Philippe Gilbert, James Knox, Rémi Cavagna, Thomas De Gendt, Damien Howson, Amanuel Ghebreizhabier, Tao Geoghegan Hart, Nikias Arndt, Nikias Eg, Valerio Conti, Jonathan Lastra, Fernando Barcelo en Angel Madrazo.

Even was er enige opschudding toen Roglic halfweg het peloton verzeilde en diende teruggebracht worden door de groep. Een minder moment, mechanische problemen of gewoon onoplettendheid van de leider? Speculaties alom, was hij toch nog te kraken? Team Jumbo-Visma nam echter de koers weer in handen. Met 7 minuten trok het peloton over de top van de voorlaatste helling de Alto de la Cobertoria, de wedstrijd zat voorlopig op slot.

Vooraan liep het terug samen aan de voet van de slotklim. Rémi Cavagna verrichtte daar het meeste werk, waarschijnlijk om de kaart James Knox te spelen.

Op 10km viel Luis Leon Sanchez aan, hij krijgt Knox, Hart, Brambilla en ploegmaat Fuglsang mee. Fuglsang nam daarna fors over en alleen Brambilla volgde. Terug in het peloton ging Astana aan, eerste slachtoffer was een alweer bleke Quintana.

Fuglsang had zich ondertussen ontdaan van Brambilla en ging vol voor de overwinning. Ploegmaat López plaatste ondertussen zijn verwachte versnelling maar geraakte niet weg. De toppers, minus Quintana dus, konden allemaal aansluiten. De Colombiaan bleef proberen, Pogacar volgde, Roglic even later. Deze drie kwamen samen over de meet, waarbij Pogacar alweer indrukwekkend oogde. Valverde verloor 20 seconden, Quintana meer dan twee minuten. Komt het ooit nog goed met hem wat betreft een eindklassement in een grote ronde? Rafal Majka springt ondertussen over hem naar de vijfde plaats.

Bergen en hellingen genoeg in Spanje en dat vinden ze ook bij de Vuelta organisatie, die rijkelijk bergritten voorzien heeft in deze ronde.

Een groep van 17 renners, onstaan uit verschillende pogingen en kleinere groepjes, mocht wegrijden. De namen: Quetin Jauregui , Lawson Craddock, Tsgabu Grmay, José Herrada, Sepp Kuss, Sergio Samitier, Oscar Rodriguez, Dani Navarro, Ruben Guerreiro, Pawel Poljanski, Ben O’Connor, Sander Armée, Marc Soler, Tao Geoghegan Hart, Vasil Kiryienka, Mark Padun, Ion Izagirre.

Samitier, Navarro en O’Connor reden een tijd voor het peloton onder initiatief van de eerste, die vooral geïnteresseerd was in de punten voor de bergtrui.

In het peloton was er weinig animo, Team Jumbo-Visma en dan vooral Tony Martin nam de kop en de rest liet begaan. Vuurwerk op de slotklim of berusting?

Ondertussen was Samitier de samensmelting met zijn vluchtkompanen van weleer ontlopen en had gezelschap gekregen van Vasil Kiryienka. Samen vatten ze de laatste beklimming van de dag aan, Samitier ging even verder opnieuw solo. Uit de achtergrond kwam echter een sterke Sepp Kuss die overnam en stelselmatig uitliep op zijn naaste achtervolgers.

Bij de favorieten viel Valverde vroeg aan en kreeg Roglic mee. Quintana paste even later, López en Pogacar waren veroordeeld tot schade beperken.

Sepp Kuss haalde de zege binnen na een snelle en regelmatige slotklim. Roglic en Valverde bleven samen op de laatste knik. Pagacar en López vochten nog een robbertje uit onder elkaar. Die beiden mogen zich wellicht gaan concentreren op de derde podiumplaats in Madrid. Sander Armée de hele dag mee in de aanval, werd verdienstelijk 10de.

De Italiaan was de snelste voor Jasper De Buyst en Mike Teunissen. Hij neemt tevens de leiding over in het algemeen klassement.

De Italiaanse won enigzins verrassend de groepssprint voor Lorena Wiebes en Lucinda Brand. Christine Majerus kon de eindoverwinning veilig stellen.

De eerste cross van het nieuwe seizoen is gereden, weliswaar zonder de Mathieu van der Poel en Wout van Aert maar dat zorgt misschien wel voor enige spanning.

Bij de vrouwen toonde Maud Kaptheijns dat ze er klaar voor is. Andere podiumplaatsen waren voor Inge van der Heijden en Anna Kay.

Laurens Sweeck pakte zijn eerste overwinning na een snelle slotronde. Aanvankelijk had Eli Iserbeyt de laatste ronden aan de leiding gereden, hij werd nog tweede voor Quinten Hermans.

De Tour of Britain van start en daar maakte de sprintbom van Team Jumbo-Visma dankbaar gebruik van om opnieuw zijn goede benen te etaleren.

Het was even wat minder gegaan de laatste tijd maar rust en nieuwe opbouw zullen wellicht het hoofd vrij gemaakt hebben. De benen volgen dan makkelijker. Davide Cimolai en Matteo Trentin legden beslag op de dichtste ereplaatsen.