We hadden al drama gezien gisteren bij de junioren maar de omstandigheden op het parcours bij de beloften vandaag zorgden voor ongezien beelden op een WK. Mikkel Bjerg kon het niet deren, hij snelde met naar zijn derde wereldtitel in evenveel jaren. US-boys Ian Garrison en Brandon McNulty mochten mee op het podium. Brent Van Moer, tweede vorig jaar, moest tevreden zijn met de vijfde plek.

Het ondergelopen traject zorgde voor spectaculaire valpartijen, passages door hoog water waarbij het hopen was dat de renner recht bleef. Spreek gerust van koersvervalsing. Tijdrijden is altijd een discipline waarbij het moeilijk is gelijke omstandigheden voor alle renners te garanderen, maar dit sloeg echt alles. Een WK onwaardig, alsof niemand in Yorkshire weet dat op dit traject altijd problemen kunnen ontstaan bij hevige regenval.

Aigul Gareeva was de beste in de individuele tijdrit vrouwen junioren. De Russische, tweede op het EK, kon ondanks het feit dat ze zich even voor de laatste lijn naar de finish van weg vergiste toch de Europese kampioene Shirin Van Anrooij voorblijven. De Britse Elynor Bäckstedt, dochter van oud Parijs-Roubaix winnaar Magnus, was derde.

Bij de mannen junioren moest Antonio Tiberio meteen van de fiets na een pedaalbreuk. Hij begon dan aan een schijnbaar hopeloze inhaalrace maar kon dankzij een zeer snelle tweede ronde toch goud grijpen. Diverse favorieten beten de tanden stuk op de eindtijd van de Italiaan. Zilver ging naar Enzo Leijnse en brons naar Marco Brenner.

Weinigen zullen het gemerkt hebben maar de wereldkampioenschappen in Yorkshire openden zaterdag al. Voor het eerste werden wedstrijden para-cycling gekoppeld aan het WK op de weg.

Weliswaar geen wereldtitels te verdienen hier, die waren een week eerder verdeeld in Emmen, maar toch een opmerkelijk initiatief die in de meeste media jammerlijk genoeg onder de radar door vloog. Het talrijk opgekomen publiek had het nochtans prima naar zijn zin.

De veldritkaravaan hield halt in Waterloo voor de laatste wedstrijd op Amerikaanse bodem. Bij de mannen waren Aerts en Iserbyt lang aan elkaar gewaagd maar na twee lekken banden van Aerts zag Iserbyt zijn kans schoon op het glibberig parcours. Aerts eindigde toch nog op ruim 1 minuut, voor Michael Vanthourenhout. Benieuwd waar Iserbyt nu werkelijk staat in zijn ontwikkeling. Hoever geraakt hij met van der Poel en Van Aert erbij? Van Aert die trouwens gisteren te kennen gaf toch nog een paar crossen te willen rijden dit seizoen, maar het blijft koffiedik kijken wat zijn rentree betreft.

Bij de vrouwen was de oudste van het veld Katerina Nash de beste. Zij weerstond de opzettende Jolanda Neff, die een sterke finale reed. Evie Richards, aanvankelijk aan de leiding, verzekerde zich van de derde plek.

Matteo Trentin won in thuisland Italië de Trofeo Matteotti, Mads Pedersen in Frankrijk de Grand Prix d’Isbergues en Pascal Ackermann was na zijn tweede plaats gisteren nu wel succesvol in de Gooikse Pijl. In Isbergues won Christine Majerus de wedstrijd bij de vrouwen.

De Europese kampioen van een maand geleden tekende ook voor de wereldtitel. Nederland neemt dit kampioenschap ernstig en dat gooit zijn vruchten af. Duitsland pakte zilver, de onfortuinelijke Italianen moesten het brons aan Groot-Brittanië laten op het natte parcours.

België kwam niet in het stuk voor en eindigde teleurstellend 9de op 11 teams. Opvallend bij deze mixed relay vooral de onevenwichtige samenstelling van sommige ploegen, iets wat wellicht beter zal worden als de discipline evolueert en op een bredere interesse van de renners en de ploegen zelf kan rekenen. Of toch gewoon terug naar de ploegentijdrit?

Na de eerste dag mocht hij eventjes de leiderstrui omgorden maar moest die na beraad van de jury toch aan Küng laten. Lampaert kon een dag later echter het algemeen klassement in handen nemen om niet meer af te geven.

Door het spel met de boni seconden werd het spannend maar met de winst van ploegmaat Elia Viviani in de slotrit kon Lampaert standhouden.

Verdere ritzeges waren er voor Alexander Kristoff, Stefan Küng (tijdrit), Eduard Michael Grosu en Arnaud Démare.

Uit de vlucht van de dag met oa Fridtjof Roinas, Michael Schär, Dylan Bouwmans, Elias Van Breussegem, Aaron Verwilst en Nathan Van Hooydonck bleven uiteindelijk CCC ploegmaats Schär en Van Hooydonck over maar op 8 km van het einde was hun rijk voorbij.

Jasper Stuyven probeerde met 6 kilometer te gaan, handen bovenop het stuur en dwong Deceuninck-Quick Step tot voluit achtervolgen. Na een breukje vooraan het peloton kreeg Stuyven het gezelschap van zijn ploegmaat Edward Theuns, die even later solo van hem overnam. Theuns kon net Pascal Ackermann en Jasper de Buyst voorblijven die heel snel kwamen aanstormen in de laatste meters.

De renner van Astana blijft zijn goed vorm tonen. Na de Coppa Sabatini haalde hij ook de Memorial Marco Pantani met aankomst in Cesenatico binnen.

Jannik Steimle, pas getekend bij Deceuninck-Quick-Step, en eerder deze week succesvol in Vichte, wou meteen zijn nieuwe werkgever bedanken en won in Koolskamp.

Hij sprong op enkele kilometer van de streep weg en weerstond Timo Roosen, Jonas Rickaert en ploegmaat Pieter Serry die even voor een uitgedunde groep uitreden. Timo Roosen leek in de laatste kilometer nog het gat te kunnen dichten maar moest het hoofd buigen. Favoriet Groenewegen kwam te laat.