Het wereldkampioenschap 2019 in Yorkshire zal nog lang heugen. Er was veel animo in nogal wat uiteenlopende zaken. Beslissingen van de UCI, het parcours, de regen…

Het parcours was regengevoelig om het zacht uit te drukken. Regen, daar kan niemand wat aan doen, maar een voorafgaand onderzoek zou toch moeten kunnen uitwijzen dat bij hevige regenval op een bepaald traject problemen kunnen ontstaan.

Het WK tijdrijden bij de beloften leverde daardoor hallucinante beelden op. Het feit is dat op zeker moment enkele renners van hun kansen beroofd zijn. Sommigen waren verrast door de plotselinge omstandigheden, anderen daardoor gewaarschuwd. Met een tijdritfiets aan hoge snelheid ‘even’ aan de andere kant van de weg gaan rijden lijkt ook niet het meest eenvoudige, wat de specialisten daar ook mogen over zeggen.

De Verenigde Staten leveren een sterk jonge generatie zo blijkt: een 22-jarige wereldkampioene tijdrijden bij de vrouwen en twee regenboogtruien bij de junioren in de wegrit. Daarnaast zijn we niet meer verrast door de Nederlandse en Italiaanse medailleoogst. Denemarken oogst de vruchten van een sterke jeugdwerking.

Rohan Dennis herrees na zijn opgave in de Tour, dit uit onvrede met de gang van zaken bij Bahrein-Merida. Hij was oppermachtig in de tijdrit op een BMC fiets. In de wegrit deed hij dat opnieuw en dit keer met het BMC logo goed zichtbaar. Pikant detail: Dennis was op 13 september reeds ontslagen door zijn werkgever. Iets wat het team liet weten in een tweet toen Mads Pedersen pas over de streep gekomen was op zondag.

Belofte Nils Eekhoff was enkele minuten wereldkampioen. Beoordeelt de UCI zijn terugkeer in het peloton als ongeoorloofd, zouden er wel wat betere middelen en afspraken moeten komen om te vermijden dat dit na de finish nog moet uitgemaakt worden.

In de wegrit vrouwen was er weinig te doen aan Annemiek van Vleuten, die het meer dan honderd kilometer alleen mocht uitzingen zonder dat er noemenswaardige tegenstand kwam. Toegegeven, Van der Breggen en de rest van het Oranje team moeten dan de benen wel stil houden, het niveau van het dames wielrennen lijkt op zulke dagen wel heel onevenwichtig.

Rest er nog de slotdag, op een ingekort parcours leverden de mannen elite een zelden geziene uitputtingsslag. De voorspelde storm bleef nog enigszins uit maar nooit zoveel verkleumde renners gezien als nu. Enkel winnaar Mads Pedersen kon zich nog verwarmen aan zijn adrenaline rush.

Reeds bij aanvang voelden enkele grote namen zich geïnspireerd om aan te gaan. Onder hen Vuelta-winnaar Primoz Roglic, Giro-winnaar Richard Carapaz, Daniel Martin en Nairo Quintana. Verder Koch, Polanc, Cort Nielsen, Bodnar, Dillier, Vakoc, Houle en Howes. Op 100 km van de streep werden ze teruggepakt.

Phillipe Gilbert valt bij aankomst op het lokale circuit, Evenepoel wacht en haalt alles uit de kast om Gilbert terug te brengen. Tevergeefs. Het WK was een favoriet kwijt. Ook Alejandro Valverde verlaat in de luwte (er waren een tijdje amper live beelden) de wedstrijd. Verder regent het (sic) opgaves, bij elke passage aan de meet zien we de een naar de andere toprenner afstappen.

Craddock en Küng gaan aanvallen met nog 60 km te gaan, het peloton was wat stil gevallen, het is immers een afvalrace geen aanvalrace blijkbaar. Op 45 km komt Mads Pedersen aansluiten en neemt de plaats in van Craddock. Die krijgt op korte afstand gezelschap van Mike Teunissen.

Italië zend Moscon naar het front en die vormt met Küng, Teunissen en Pedersen een kopgroep. Craddock stapt gewoon af na zijn inspanning. Mathieu van der Poel vindt dat het lang genoeg geduurd heeft en rijdt met Trentin tot bij de vluchters. Teunissen moet afhaken en een nieuwe kopgroep met vijf is weg, de juiste?

Consternatie op 12 km: van der Poel schudt het hoofd en gaat opzij, deze wedstrijd is ongenadig. Een bovenmenselijke inspanning van Küng gooit Moscon, en bijna ook Pedersen, er definitief af. De drie moesten het onder elkaar uitmaken. Trentin zette wat slap aan en Pedersen kon vol naar de wereldtitel. Greg Van Avermaet werd achtste, Niki Terpstra twintigste.

Veel spanning was ons niet gegund op zaterdagnamiddag. Annemiek van Vleuten had niet veel zin in tactisch denken en koos voor een vroege vlucht, solo, op 105 km van de finish en bracht haar onderneming tot een goed einde. Merckxiaans noemen ze dat. Als de Nederlandse ploeg al een ander plan had kon dat vlug de prullenmand in, de weelde in die ploeg is veel te groot.

Achter haar vormde zich een groep met Anna van der Breggen, tijdritwinnares Chloé Deigert, Elisa Longo Borghini, Elizabeth Deignan, Amanda Spratt, Soraya Paladin, Clara Koppenburg en Cecilie Uttrup Ludwig.

Hierbij sprong, met 35 kilometer te gaan, Chloé Deigert weg op zoek naar zilver, van Vleuten was reeds te ver weg. Anna van der Breggen en Amanda Spratt bleven haar naaste belagers, en haalden de jonge Amerikaanse met 1 ronde te gaan terug, kort daarna lieten ze haar ook finaal achter. Teveel jeugdige overmoed maar tenminste voor enige spanning gezorgd.

Van der Breggen schudde Spratt af op de laatste helling en het podium stond vast. De nieuwe wereldkampioene had meer dan twee minuten voorsprong. Sofie De Vuyst werd veertiende.

De beelden waarop de jury zich baseerde om kersvers wereldkampioen Nils Eekhoff de titel terug te ontnemen. Het gaat over de fase voor hij zich weer bij de staart van karavaan meldt.

De meeste kijkers weten hoe het er aan toe gaat bij de volgers, maar dit lijkt toch wat lang stayeren enkel om aan te sluiten. Niettemin onmiddellijke diskwalificatie zou hier op zijn plaats zijn, hem tot aan de meet laten rijden is natuurlijk vragen om problemen. De zaak lijkt niet voor herhaling vatbaar want in geen enkel facet reclame voor de wielersport.

Na de wedstrijd bij de beloften was het heel lang en onheilspellend wachten op een ‘jurybeslissing’. Stayeren, plakbidon? Wordt vervolgd.

De beloften werden laat op pad gestuurd voor hun 171 km. In een druipnatte eerste helft vormde zich een kopgroep waarbij Stan De Wulf de Belg van dienst was. Vooral onder de impuls van de US-ploeg reden ze nooit te ver weg.

Even na de passage over Greenhow Summit, met nog 50 km voor de boeg werden de laatste vluchters waaronder De Wulf ingerekend door een eerste peloton. Er waren immers breuken gekomen in de grote groep. Jasper Phillipsen was in de tweede groep verzeild en op achtervolgen aangewezen. Ilan De Wilder was wel mee vooraan. Er ontstond de volgende kilometers dan ook een nerveus kat-en-muis spel tussen beide groepen. Bij het ingaan van de plaatselijke ronden lukten enkele renners de oversteek.

Een elitegroepje, onstaan na wat schermutselingen, met Foss, Pidcock, Battistella, Sajnok en Bissegger ging de laatste ronde in. Achter hen brak het, twee groepjes volgden. De meest vermoeiden moesten er onherroepelijk uit.

Het tweede groepje met Higuita, Eekhoff en Kron kon bij het ingaan van de laatste kilometer aansluiten. Met zeven man naar de sprint dus en daar bleek Eekhoff de snelste voor Battistella en Bissegger. Thuisfavoriet Thomas Pidcock viel naast het podium.

Het gaat de US-ploeg in Yorkshire voor de wind. Derde gouden medaille en allemaal voor beloftevolle jongelingen. De juniorenrace bij de vrouwen bleef lang gesloten en werd ontsiert door de vele valpartijen.

De Franse kampioene Kerbaol en de Chileense Soto Campos probeerden het samen op een twintigtal kilometer, Soto Campos profiteerde optimaal en ging solo verder. Drie kilometer voor het einde was ook haar lied uitgezongen en namen twee favorietes over: de Russische Gareeva, goud in het tijdrijden en Megan Jastrab. Gareeva bepaalde lang het tempo maar liet dat net voor het einde zakken, Jastrab zag haar kans en ging vol naar goud. Daarachter kwamen de aanstormende Julie De Wilde en Lieke Nooijen nog over Gareeva maar Jastrab kregen ze niet meer te pakken.

Een nat WK leidde tot een ware uitputtingsslag, een aanslag op de jonge lijven. Quinn Simmons kon het niet deren, aanvankelijk deel uitmakend van een klein groepje en gesteund door een uitstekende ploeg, koos hij schijnbaar zegezeker op meer dan dertig kilometer voor de solo. Zijn laatste race bij de junioren werd meteen zijn mooiste overwinning.

Alessio Martinelli deed nog een forse tegenprik maar tevergeefs. Hij kwam nooit dichter dan 35 seconden. Enzo Leijnse wou naar brons maar kreeg de Italiaan Garofoli op het wiel. Het was die andere sterke Amerikaan Magnus Sheffield die terugkwam en uiteindelijk het brons greep.

Leijnse viel net naast het podium. Bij de Belgen zorgden Milan Paulus (10de) en Ramses Debruyne (20ste) voor puike resultaten in deze omstandigheden.

Meer spanning en onderlinge concurrentie bij de mannen elite in vergelijking tot de vrouwen gisteren.

Remco Evenepoel zette de beste tijden neer onderweg, enkel Rohan Dennis, waarvan we sinds de Tour weinig meer gehoord hadden, deed beduidend beter. Het was onduidelijk in welke vorm Dennis aan de start zou komen. Op zijn merkloze fiets, hij weigerde een exemplaar van sponsor Merida te gebruiken, klaarde hij de klus al was hij nooit weg geweest. Filippo Ganna werd derde.

Mede-favoriet Roglic kon geen potten breken, de Vuelta conditie aanhouden tot nu was wellicht van het goede te veel gevraagd. Victor Campenaerts had met zoveel pech af te rekenen dat hij een medaille kon vergeten, ondanks een derde plaats bij de eerste tussentijd. Yves Lampaert kwam ook ten val en reed enkel nog traag uit.

De vrouwen reden gelukkig onder gunstigere omstandigheden dan de beloften deze morgen.

Schaduwfavoriet Chloé Deigert, zelden te zien in Europa, was een sneltrein vergeleken met de rest van het veld, waarbij de een na de ander voor haar gestarte renster werd ingehaald. Een prestatie die wat herinnerde aan wat Indurain tijdens de Tour ’92 in Luxemburg de rest aandeed.

Anna van der Breggen versloeg favoriete Annemiek van Vleuten maar zilver was net als vorig jaar opnieuw haar deel. De Nederlandse toppers moesten 1:30 minuten toegeven, de rest meer dan 2:30 minuten en dat zegt zowat alles.