Ceylin del Carmen Alvarado besloot in de beloftencategorie te starten en maakte haar favorietenrol waar. Anna Kay (GBR) en Marion Norbert (FR) waren de andere medaillewinnaars.

Bij de beloften mannen ging goud en brons naar Frankrijk, respectievelijk Mickael Crispin en Antoine Benoist zorgden daarvoor. Timo Kielich kon zich tussen de zuiderburen plaatsen voor zilver.

Puck Pieterse won de titel bij de junioren dames voor Olivia Nesti (FR) en Shirin Van Anrooij. Bij de mannen was Thibau Nys aan zijn eerste internationale titel toe na een duel met Jente Michiels. Brons was voor Danilo Lillo (CH).

Opvallend veel medailles voor de Fransen dus. Er wordt altijd naar Nederland en België gekeken maar kampioenschappen zorgen altijd voor verrassingen.

Er was lang naar uitgekeken: Mathieu van der Poel reed zijn eerste cross in Ruddervoorde. De sterkste van het seizoen tot zover, Eli Iserbyt, liet zich verleiden tot een kat en muis spel, maar kon niet lang volgen ondanks het feit dat zijn ploeg het tactisch wou spelen.

Laurens Sweeck was toen het even stil viel vooraan gekomen, keek veel om maar bleek sterker dan zijn kopman. Alleen hij kon halfweg van der Poel nog bijhouden, maar moest vanaf dan langzaam laten lopen. De wereldkampioen maakte nog geen indruk als vanouds maar kon op klasse de zege binnenhalen. Sweeck en Aerts knokten zich naar het podium.

Iedereen kent weer zijn plaats in het veldrijden. Waar van der Poel aan de start komt de komende weken maakt men zich beter geen illusies.

De teerling was vroeg geworpen bij de dames. Reeds in de eerste ronde reed Ceylin del Carmen Alvarado weg bij de rest. Sanne Cant kon als naaste belager niet volgen maar maakte voor het eerst sinds lang toch weer een goede indruk. Katherine Compton, altijd goed in deze omstandigheden, legde beslag op de derde plaats.

Bij de mannen kregen we een duel dat we de vorige jaren wel eens bij de beloften zagen. Jeugdrivalen Iserbyt en Pidcock kruisten de degens in de eerste ronden. Iserbyt kon echter vrij vlug een mooie voorsprong verkrijgen en leek op weg naar een zekere zege.

Net voor het ingaan van de voorlaatste ronde, aan de voet van de Koppenberg, viel bij Iserbyt echter de ketting af. Zijn voorsprong smolt daardoor volledig weg en boven waren beide kemphanen te samen. Pidcock zette de West-Vlaming zwaar onder druk maar die kon op de kasseien terug aansluiten. De laatste ronde beloofde een bloedstollend duel maar Iserbyt bleek inderdaad de sterkste.

Michael Vanthourenhout werd derde op anderhalve minuut, de rest van het veld volgde op nog ruimere achterstand.

Geen kruid gewassen tegen Yara Kastelijn vandaag. De winnares van Gavere vond ook op de Koppenberg een terrein op maat. Het vele nijdige klimwerk kon het verschil maken met Annemarie Worst, die dikwijls tijd kon terugpakken in de technische passages naar beneden.

Onvoldoende echter om Kastelijn terug te halen. Achter die beiden vochten Lechner en Arzuffi een Italiaans duel uit voor de derde plaats. Met Arzuffi op drie werd het een volledig Steylaerts-777 podium.

Geïnspireerd door haar recente overwinningen opende Annemarie Worst met een heel hoog tempo. Voor de podiumplaatsen zou ze vandaag echter te kort komen. Op de beklimmingen was het snel duidelijk dat Arzuffi, del Carmen Alavarado en Kastelijn het onder hun drietjes zouden uitmaken vandaag. Kastelijn kon later nog een hoger tempo dicteren en daarmee was de wedstrijd gelopen. Meteen een eerste grote profzege voor de Nederlandse. Ploeggenote Arzuffi werd tweede voor Ceylin del Carmen Alvarado.

Eli Iserbyt liet de tegenstand enkele rondes in de waan. Na een prik van Toon Aerts halfweg achtte hij zijn tijd gekomen en liet de rest ter plaatse. Op de steile stroken kon hij volop zijn explosiviteit uitspelen. Het was enige tijd geleden dat we Lars van der Haar in een grote cross nog zagen meedoen vooraan maar ook hij vond een parcours op maat. De tweede plaats was de zijne evenals de leiding in de Superprestige algemeen, Laurens Sweeck werd derde.

Annemarie Worst blijft een uitstekend vormpeil demonstreren. Zij kon op het einde afstand nemen van Geerte Hoeke en Katie Compton.

Bij de mannen kon Quinten Hermans na een valpartij van de sterk gestarte Tom Pidcock meteen naar de leiding. Een plaats die hij niet meer zou afstaan. Toon Aerts die eerder al pech kende kon aansluiten bij de Brit en ook een andere Brit, belofte Thomas Mein, kon het achtervolgende duo vervoegen. Aerts kon controleren voor zijn ploegmaat vooraan en later in de wedstrijd wegrijden bij Pidcock, die ook nog eens lek reed. Ondanks pech van zijn tegenstanders toch een sterk nummer van Hermans, die zijn eerste seizoenszege boekte.

Het parcours in Beringen was een leuke afwisseling in het veldritgebeuren. Met het pittige niveauverschil had het wat weg van een mountainbike wedstrijd. Een blijver?

In tegenstelling tot de Tour staan in de Giro wel redelijk wat tijdritkilometers (58) op het programma en dit verdeeld over drie etappes.

De start wordt in Boedapest gegeven en daarna blijft de karavaan nog twee dagen op Hongaarse bodem voor het richting Sicilië gaat. Daar staat oa de Etna op het programma.

De slotweek wordt zwaar met aankomsten bovenop Madonna di Campiglio, Laghi di Cancano na passage over de Stelvio en Sestrière. Indien de verschillen nog speelbaar zijn kan op de laatste zondag de tijdrit nog voor een definitieve verschuiving zorgen. Renners met klassementsambities hebben, naargelang hun eigen sterktes, wellicht al een voorkeur voor een van de twee grote rondes.

Een lijstje bij het seizoensslot van 2019. Geen ranking, geen beste jongetjes van de klas. Vijf coureurs waar naar uitgekeken werd. Renners, die mocht er nog aan getwijfeld worden, volgend jaar toch al minder vrijheid zullen genieten.

Julian Alaphillipe

Alaphillipe bevestigde al het goede van de voorbije jaren. Strade Bianchi, Milaan-San Remo, Waalse Pijl, ritten in Tirreno-Adriatico en San-Juan mocht hij bijschrijven op de erelijst, in de Amstel Gold Race liet hij zich met medevluchter Fuglsang de kaas van het brood eten door van der Poel.

In de Tour werd hij door zijn aanvallende stijl uiteindelijk kandidaat op de eindzege, ook al was hij niet met dat doel naar de ronde gekomen. Enigzins verrassend was alleszins zijn overwinning in de tijdrit in Pau. Na 11 dagen in het geel en na een slopend lang voorjaar was het dan ook normaal dat hij het hoofd moest buigen.

Primoz Roglic

Laatbloeier Roglic mocht dit jaar bewijzen of hij helemaal naar de top kon doorstoten. Liet hij zich in de Giro nog een rad voor de ogen draaien door een eigenlijk overbodige rivaliteit met Nibali, bewees hij in de Vuelta een ronde lang te kunnen domineren en controleren. Een reeks andere overwinningen gedurende het gehele jaar brachten de Sloveen bij de absolute wereldtop.

Egan Bernal

Bernal wordt zoals het er nu voor staat de beste renner van de wereld. Na zijn puike prestatie vorig jaar in de Tour, waar hij zijn kopmannen bijna evenaarde, won hij Parijs-Nice en de Ronde van Zwitserland. Het gemak waarmee de Colombiaan zich in de rangschikking van een grote ronde kan handhaven maakt van hem de klassementsrenner voor de komende jaren.

Ondanks de duidelijke zwakte van zijn ploeg en de concurrentie met Geraint Thomas zette hij ook de Tour nog eens naar zijn hand. De flair waarmee hij dat doet spreekt voor zichzelf. Bovendien is hij niet te beroerd om dat ook in eendagswedstrijden te demonsteren. Misschien zien wel hem eens schitteren op Ardeense wegen? Bovendien staat er een goede kop op het lijf. Froome en Thomas maken zich maar beter geen illusies dat deze man zich weer in de knechtenrol laat duwen als hij zelf niet kansloos is.

Mathieu van der Poel

Natuurtalent van der Poel had al veel bewezen maar zoals hij door de wielerwereld flitst is ongezien. Eender welk terrein, als hij aan de start staat is zijn suprematie bijwijlen verstikkend. Koersen voor het plezier ervan en dan zulke resultaten boeken? Daarbij houden zelfs pa en opa de adem in.

Alleen in het WK ging het mis. Ging hij op 30 km van de meet nog aan zoals gewoonlijk, was de tank toch leeg 20 km verder. Zoals altijd was hij dominant en gul in de inspanning maar de wedstrijd had teveel van het lijf geëist. Ook hij kwam in een situatie terecht waar het op was. Een kater zal hij hier niet aan overhouden, hem kennende. Volgende weken knalt hij wellicht weer door het veld alsof het hem nooit overkomen is.

Tadej Pogacar

Tadej Pogacar was al heer en meester bij de jeugd. Ondanks het feit dat hij toch eindzeges in Algarve en Californië kon voorleggen had wellicht niemand een dergelijke Vuelta van hem verwacht. Drie ritten, jongerentrui en podium vielen de Sloveen te beurt. Ook is hij net als andere generatiegenoten van het type dat niet omkijkt en wil koersen. Kan hij dit in de toekomst verder bestendigen? De concurrenten zijn ondertussen gewaarschuwd. Zijn versnellingen bergop kunnen het Bernal misschien wel lastig maken in de toekomst.

Remco Evenepoel

Evenepoel zette vorig jaar nog de junioren categorie op zijn kop. Waar hij aan de start kwam wist de rest hoe laat het was. Dubbele wereldkampioen in Innsbruck en op weg naar een profcontract.

Meerdere malen kon hij zich in het profpeloton reeds bewijzen alhoewel te betwijfelen valt of hij zijn manier van rijden in de toekomst kan aanhouden. Op die manier echter kon hij toch de Ronde van België en de Clasica San Sebastián binnenhalen in zijn eerste seizoen. Zijn punch bewees hij ook in het tijdrijden, met een Europese titel en WK zilver als bewijs.

Na de Superprestige van zaterdag in Boom werd de rangorde bij de dames in Bern weer hersteld. Annemarie Worst won soeverein voor Alvarado en het verrassende lichtgewicht Anna Kay.

Al even superieur was alweer Eli Iserbyt. Typisch krachtig en vinnig beukte hij zich naar de overwinning bij de mannen. Aerts moest op afstand wederom vrede nemen met plaats twee, voor Michael Vanthourenhout.